نوجوانی شهید علیرضا کریمی

آن روز، به مسجد نرسیده بود. برای نماز به خانه آمد و رفت توی اتاقش، داشتم یواشکی نماز خواندنش را تماشا می کردم. حالت عجیبی داشت. انگار خدا، در مقابلش ایستاده بود. طوری حمد و سور می خواند مثل اینکه خدا را می بیند؛ ذکر ها را دقیق و شمرده اَدا می کرد. بعد ها در مورد نحوه ی نماز خواندنش ازش پرسیدم، گفت: «اشکال کار ما اینه که برای همه وقت می ذاریم، جز برای خدا! نمازون رو سریع می خونیم و فکر می کنیم زرنگی کردیم؛ اما یادمون می ره اونی که به وقت ها برکت می ده، فقط خود خداست».